Patronka  naszego przedszkola - św. Jadwiga Śląska żyła w XII w. Pochodziła z książęcej rodziny Andechs. Urodziła się w Bawarii. Kiedy miała pięć lat została wysłana przez rodziców do najlepszej ówczesnej szkoły dla dziewcząt, prowadzonej przez siostry benedyktynki, w Kitzingen. Otrzymała tam wszechstronne wykształcenie. Poznała języki obce, posiadła umiejętność pisania, czytania, liczenia, rysowania, haftowania, śpiewu i gry na instrumentach. Siostry nauczyły ją prowadzenia domu, opiekowania się chorymi, przygotowywania lekarstw. Życie zakonne bardzo jej się podobało i być może zostałaby siostrą, ale rodzice zdecydowali inaczej. Postanowili, że będzie żoną śląskiego księcia - Henryka Brodatego.

W wieku 12 lat Jadwiga przybyła na Śląsk. Poznała nowy kraj, uczyła się języka polskiego, aby móc rozmawiać z poddanymi męża. Otaczała opieką biednych i chorych. Zakładała szpitale, wypraszała ułaskawienie więźniom, finansowała budowę kościołów i klasztorów. Księżna Jadwiga urodziła siedmioro dzieci, z których czworo umarło we wczesnym dzieciństwie. Wbrew ówczesnym zwyczajom sama dbała o wychowanie dzieci. Porzuciła bogate stroje i przepych książęcy w codziennym życiu, wybierając to co skromne, proste by upodobnić się do poddanych. Po śmierci męża Jadwiga zamieszkała w klasztorze w Trzebnicy i tam umarła w 1243 roku. Jej grób znajduje się w kościele trzebnickim. Jest patronką Śląska i dnia wyboru Jana Pawła II na Stolicę Piotrową. Jest też  pierwszą świecką kobietą, która została ogłoszona świętą.

Na szczególną uwagę w życiu św. Jadwigi zasługuje kult Matki Bożej. Jadwiga już w dzieciństwie pokochała Maryję. Matka Boża była dla niej wzorem. Przez całe życie starała się Ją naśladować. Powierzała Jej trudne problemy swojej rodziny. Modliła się za Jej wstawiennictwem. Zawsze nosiła w ręku figurkę Matki Bożej i przyzywała Jej pomocy w różnych wydarzeniach życia.